Perfect : Alanis Morisette
album-Jagged little pill
Sometimes is never quite enough
If you’re flawless, then you’ll win my love
Don’t forget to win first place
Don’t forget to keep that smile on your face
Be a good boy
Try a little harder
You’ve got to measure up
And make me prouder
How long before you screw it up
How many times do I have to tell you to hurry up
With everything I do for you
The least you can do is keep quiet
Be a good girl
You’ve gotta try a little harder
That simply wasn’t good enough
To make us proud
I’ll live through you
I’ll make you what I never was
If you’re the best, then maybe so am I
Compared to him, compared to her
I’m doing this for your own damn good
You’ll make up for what I blew
What’s the problem…why are you crying
Be a good boy
Push a little farther now
That wasn’t fast enough
To make us happy
We’ll love you just the way you are if you’re perfect
”””””””””””””””””””””””””””””””””””””””””””””””””””””””””’
สมัยเรียนสถาปัตย์ จุฬาฯ ฉันมีเพื่อนคนหนึ่ง พวกเราเรียกเขาว่า พัฒน์ ในกลุ่มก๊วนของเราประกอบด้วยเพื่อนหลากหลายที่มา เรามีทั้งความเหมือนและความต่างชนิดสุดขั้ว ทำให้เราอยู่ด้วยกันได้แบบแปลกๆ พัฒน์เป็นคนเรียนเก่งเป็นบ้าเป็นหลัง จริงจังกับชีวิตมากจนบางทีก็เครียด แต่พัฒน์ก็เป็นคนดี และเป็นสุภาพบุรุษกับทุกคน
ความเข้าใจจากคนรอบข้าง อิสรภาพ ความอบอุ่นมั่นคงสำหรับยึดเหนี่ยวจิตใจ คือสิ่งที่พัฒน์โหยหา เขาคงไม่เคยได้รับมันจากที่บ้าน พัฒน์เป็นลูกชายคนโตของครอบครัวคนจีน พ่อแม่ของเขาเปิดร้านขายของชำเล็กๆ กัดฟันส่งเสียลูกจนได้เรียนมหาวิทยาลัย พัฒน์เอ็นท์ติดครั้งแรกในคณะทันตแพทย์ศาสตร์ มหาวิทยาลัยมหิดล พ่อแม่ของเขาฝากความหวังกำลังใจทั้งหมดไว้กับว่าที่หมอฟันหนุ่มในอนาคต
แต่พัฒน์ก็ทนฝืนใจเรียนในคณะที่เขาไม่ชอบต่อไปไม่ไหว พวกเราจึงได้มาเป็นเพื่อนร่วมรุ่นกันในคณะสถาปัตย์ ท่ามกลางความผิดหวังของครอบครัว พัฒน์เป็นคนเรียนเก่งระดับแถวหน้าของคณะ ฝีมือออกแบบของพัฒน์อยู่ในขั้นดี แต่ดูเหมือนแรงกดดันต่างๆจากครอบครัวและสิ่งแวดล้อมรอบข้าง จะคอยกัดกินความคิดสร้างสรรค์ของเขาอยู่เนืองๆ พัฒน์มีอาการของคนสติแตกให้พวกเราเห็นกันอยู่บ่อยๆ แต่นั่นก็ไม่ได้ทำให้เราเอะใจ หรือสั่นคลอนมิตรภาพอันเหนียวแน่น เพราะต่างก็รู้ดีว่านักเรียนคณะนี้มีโอกาสที่จะคิดอะไรทำอะไรพิลึกกึกกือไม่เหมือนชาวบ้านกันเป็นประจำอยู่แล้ว
หลังจากแยกย้ายกันไปคนละทิศละทางเมื่อเรียนจบ ข่าวคราวของพัฒน์ที่ลอยลมมาเข้าหูเพื่อนๆ ล้วนแต่เป็นข่าวไม่สู้ดี ทั้งปัญหาความไม่ลงตัวในชีวิตการงาน ความกังวลใจในการแบกรับความหวังอันยิ่งใหญ่ของครอบครัวเอาไว้ ภาวะเศรษฐกิจฟองสบู่แตก ทำให้อาชีพสถาปนิกของพัฒน์และใครๆอีกหลายคนไม่ราบรื่นนัก แต่สำหรับเขามันเป็นเรื่องสาหัสกว่าคนอื่นหลายเท่า เราแทบจินตนาการไม่ออกเลย ว่าเกิดอะไรร้ายแรงขึ้นบ้างในบ้านของพัฒน์เมื่อเขาตกงาน เสียงกระซิบเรื่องพัฒน์ต้องเข้าๆออกๆโรงพยาบาล บำบัดอาการเครียดทำให้พวกเรากังวลใจ คนที่ได้ใกล้ชิดกับพัฒน์เล่าให้เราฟังถึงสภาพอันหม่นหมองของชายหนุ่ม ผู้เต็มไปด้วยความรู้สึกผิดต่อครอบครัวอยู่ทุกลมหายใจ
แต่ไม่นานเราก็ได้ยินข่าวดีว่าพัฒน์ออกจากโรงพยาบาลมาอยู่บ้านแล้ว และพวกเราตั้งใจว่าจะรวมตัวกันไปเยี่ยมเขาเมื่อนัดพรรคพวกได้ครบทีม
แต่พัฒน์คงทนรอพวกเราไม่ไหว เย็นวันนั้น…เขาเดินหนีออกมาจากสภาพบีบคั้นในบ้าน ใครบางคนบอกว่าเขาไปนั่งเหม่ออยู่ริมน้ำท่าศิริราช สถานที่ซึ่งเขามักไปนั่งทอดอารมณ์เสมอยามเหนื่อยล้าใจ ไม่มีใครรู้ว่าเกิดอะไรขึ้นกับเพื่อนผู้น่าสงสารของเราในคืนนั้น วิญญาณเศร้าสร้อยของพัฒน์ล่องลอยไปสู่อิสรภาพ ทิ้งเอาไว้เพียงร่างขาวซีดปราศจากลมหายใจ ริมฝั่งน้ำเจ้าพระยา ส่งคืนความรู้สึกผิดที่เขาทนแบกรับมาชั่วชีวิตกลับให้พ่อแม่ได้เป็นฝ่ายสัมผัสมันบ้าง
เราไม่คิดว่าการตัดสินใจของพัฒน์จะเป็นทางออกดีที่สุดสำหรับเขากับครอบครัว ไม่ใช่หน้าที่ของเราจะตัดสินว่าใครเป็นฝ่ายผิดในเรื่องนี้ เราได้แต่เสียใจ มึนงงกับเหตุการณ์ ความตายของเพื่อนซึ่งไม่ใช่เกิดจากอุบัติเหตุเป็นเรื่องที่คนรุ่นหนุ่มสาวอย่างพวกเรายังไม่เคยเจอ พวกเราได้แต่สบตากันเงียบๆเมื่อพบหน้ากันในงานศพ พูดไม่ออก ไม่รู้ว่าเพราะอะไร
การจากไปของพัฒน์ทำให้ฉันได้ย้อนคิดถึงตัวเอง คิดถึงครอบครัวอบอุ่นที่เติบโตมากับพ่อแม่ ข้าราชการชั้นผู้น้อยในต่างจังหวัด ผู้มีแต่ให้กับให้ลูกมาตลอด โดยไม่เคยหวังสิ่งอื่นใดตอบแทนเลย นอกจากความสุขของลูก ตอนเด็กๆฉันเคยถามพ่อกับแม่ว่าอยากให้ฉันเป็นอะไรเมื่อโตขึ้น พ่อเคยบอกว่าฉันคงจะต้องเป็นหมอหรือไม่ก็หมอฟันแน่ๆ เพราะฉันชอบถอนฟันให้น้อง แต่พ่อกับแม่ไม่เคยตอบจริงๆเลยว่าอยากให้เป็นอะไร บอกแต่เพียงว่าอยากเรียนอะไรก็เรียนให้เก่งๆ ไปเถอะ จะสนับสนุนให้ถึงที่สุด จนวันนี้ฉันจึงได้รู้ด้วยตัวเอง สิ่งที่พ่อแม่อยากให้ฉันเป็น ก็คือคนที่มีความสุขและคนดีของสังคม ช่างเป็นครอบครัวที่มักน้อยเสียจริง ไม่ยากเลยหากคนอย่างฉันจะทำให้พ่อแม่สมหวัง สิ่งที่ฉันได้เรียนรู้จากชีวิตรันทดของพัฒน์ และจะจดจำไว้จนวันตาย คือฉันจะไม่มีวันบังคับจิตใจใคร ฉันจะไม่เอาความฝันของตัวเองไปยัดเยียดให้คนอื่นช่วยทำให้มันเป็นจริง ความฝันเป็นเรื่องที่เราต้องรับผิดชอบเองคนเดียว
คนทุกคนมีสิทธิ์เป็นเจ้าของความฝัน มีสิทธิ์ที่จะสร้างมันให้เป็นจริงโดยไม่ทำร้ายใคร พ่อแม่ไม่น่าจะใช้ลูกเป็นร่างทรงสำหรับความฝันของตัวเอง หรือใช้เป็นเครื่องแก้มือให้กับความล้มเหลวในอดีต ปล่อยให้เขาได้ฝันของเขาไปเถิด
เพราะชีวิต….มันสั้นนัก
——————————————————————————–
ผู้เขียน : วีร์วิศ
http://www.v-vis.com
