นานมาแล้ว มีเรื่องเล่ากันว่า มีหญิงนางหนึ่ง หลงใหลใน เงา เมื่อครั้งแรกเห็น วันเวลาผ่านไป เธอได้เดินทางไปพร้อมกับหุ่นเงา จนผู้คนเริ่มรู้จัก และเรียกเธอว่า ป้าทิพย์ ระหว่างทางนั้นเอง ป้าทิพย์ ได้พบกับ “ พระจันทร์ “ หลายดวงที่กำลังเดินทางเช่นเดียวกับเธอ
แล้วพวกเขาก็มารวมตัวกัน และเรียกตัวเองว่า “ พระจันทร์พเนจร และการเดินทางที่ไม่สิ้นสุด ” ไม่นานนัก เหล่าพระจันทร์ได้กลายมาเป็นส่วนหนึ่งของการแสดงที่พิเศษสุดๆ นั่นคือ “ ละครเงา ”
เล่ากันว่า เงา นั้นมีชีวิต เมื่อพระอาทิตย์ตกดิน และแสงจันทร์เริ่มออกมาวิ่งเล่น บางครั้งกระโดดโลดเต้นออกมานอกจอ บางครั้งก็ดูหงอยเหงา เหมือนรอคอยให้ผู้คนได้ค้นหา การแสดงส่วนใหญ่ของพวกเขา มักจะมีที่มาที่ไปเสมอ
ที่มาที่ทำให้ผู้คนสงสัย สงสัย และสงสัย และที่ไป ที่ยังคงต้องเดินทางไปต่อ เพื่อให้ผู้คนได้รู้จักกับ ละครเงา
กำเนิดขึ้นอย่างไม่เป็นทางการ เมื่อปี พ.ศ. 2541 ณ ตำบลเล็กๆ ทางภาคเหนือของประทศไทย ละครเงาร่วมสมัย เป็นศาสตร์และศิลป์ ที่ยังไม่เป็นที่รู้จักอย่างแพร่หลายนักในประเทศ แม้ว่าคนจำนวนหนึ่งอาจจะเคยเห็น แต่ความลุ่มลึก ความน่าหลงใหล ของละครเงา ยังเฝ้ารอ ผู้คนให้เข้ามาดูใกล้ๆ และจนกว่า คุณจะได้สัมผัสกับความพิเศษของมันจริงๆ
การทำงานพัฒนาสื่อทางเลือก
งานพัฒนาสื่อทางเลือกถือเป็นส่วนสำคัญอย่างยิ่งต่อการทำงานของกลุ่มคนทำงานในองค์กรต่างๆ ไม่ว่าจะเป็นของรัฐ หรือเอกชน เพราะถ้าหากขาดการพัฒนางานสื่อทางเลือกแล้ว เราก็จะขาดเครื่องมือที่หลากหมาย เพื่อให้เหมาะสมกับกลุ่มเป้าหมายที่แตกต่าง มีกลุ่มองค์กรจำนวนมากที่มุ่งเน้นเรื่องประเด็นปัญหา ข้อมูล กลุ่มเหล่านี้มักได้รับการสนับสนุนอย่างเต็มที่ มากกว่ากลุ่มคนที่พัฒนาในเรื่องเครื่องมือ เพราะมีคนจำนวนไม่น้อยที่ยังเข้าใจว่า เครื่องมือไม่สำคัญเท่ากับประเด็นปัญหา ซึ่งแท้จริงแล้วข้อมูลที่ดีและเข้าถึงนั้น ต้องมาจากการนำเสนอที่เหมาะสมเสียก่อน ลำพังการมีเครื่องมือ แต่ไม่เรียนรู้ให้เข้าใจ หรือ รู้จักการประยุกต์ใช้ให้เป็นแล้วนั้น อาจจะเป็นดาบสองคม ที่ทำให้สิ่งที่เรากำลังต้องการบอกกล่าว กลายเป็นความเคยชิน ฉะนั้น การผลิตสื่อ ถือเป็นศิลป์ที่ไม่ควรมองข้าม เพราะกระบวนการนำไปใช้นั้นมีความสำคัญอย่างยิ่งยวด หากท่านต้องการสนับสนุนกระบวนการพัฒนาสื่อเฉพาะด้าน ละครเงา เรายินดีรับการสนับสนุนของท่าน พระจันทร์พเนจร
ละครเงา เสรีภาพแห่งจินตนาการ
ไม่มีงานแสดงอันไหนที่จะแสดงให้คุณเห็นอานุภาพของจินตนาการ
และสิ่งซึ่ง อังตวน เดอ แซงแต็กซูเปรี เขียนเอาไว้ในหนังสื่อเรื่อง เจ้าชายน้อย “ เราจะมองเห็นแจ่มชัดด้วยหัวใจเท่านั้น สิ่งสำคัญนั้นไม่อาจเห็นได้ด้วยดวงตา ” ได้ชัดแจ้งที่สุด ทุกครั้งที่เราไปเล่นละครเงา เกิดเรื่องราวมหัศจรรย์มากมาย กับทั้งนักแสดง และผู้ชม มีคำถามนับร้อย นับพัน และบางครั้งเราไม่อาจหาคำตอบให้ได้ และความใคร่รู้ของทั้งเด็กและผู้ใหญ่ ที่อยากเข้ามาดูด้านหลังของเวทีหลังจากการแสดงสิ้นสุด พวกเขาอยากรู้ว่า มีมนตร์วิเศษ อันใดซ่อนอยู่ข้างหลังผ้าฉากบางๆสีขาวนั้น
ทุกครั้งที่แสดง คุณต้องไม่ลืมว่า เงานั้นมีชีวิต แม้ว่าจะถูกสร้างขึ้นด้วยมือคน และแท้จริงความงามที่เห็นเป็นเพียงกระดาษที่แสนบอบบางก็ตาม หุ่นทุกตัวมีเวลาที่ต้องสูญสลาย การแสดงทุกรอบบ่งบอกการเดินทางที่กำลังเล่าว่า สิ่งที่คุณเห็นทั้งหมดนั้น วันหนึ่งมันจะสูญสลายไป วันหนึ่งคุณจะไม่ได้พบเขาอีกเลย คุณอาจจะพลาดการแสดงสุดท้ายของเขา บนเวทีแห่งนั้น และแม้ว่า จะมีมือสร้างร่างเงาที่คล้ายสิ่งนั้นขึ้นมาใหม่ แต่มันก็จะไม่ใช่เงาตัวเดิมอีกต่อไป
สิ่งเดียวที่เหลืออยู่คือ ความทรงจำ และสิ่งที่หัวใจสัมผัส หุ่นทุกตัวจะมีเงาที่แตกต่างกัน และมันช่างออกมาเหมือนกับมือที่สร้าง คุณจะเหลือเชื่อ เมื่อทำอบรมหุ่นเงา เราไม่อาจหยั่งวัดความงามเพียงภายนอกได้ หลายครั้งที่หุ่นที่สุดแสนน่าเกลียดนั้น กลับกลายเป็นสิ่งที่น่ารักที่สุด ในโลกของเงา นักเชิดหุ่นที่ขี้อายสุดๆ กลับเป็นนักเชิดที่เต็มไปด้วยจิตวิญญาณ เข้าใจสิ่งเล็กๆที่กำลังถืออยู่
จากการเดินทางหลายปีที่ผ่านมา แสงเงาที่สะกดคนดูให้อยู่กับที่นั้น คือความพิเศษของการเล่าแบบละครเงา นักแสดงที่ตกอยู่ในพื้นที่ ที่ไม่อาจหาเหตุผลได้ เราเดินทางมายาวไกล และยังเห็นว่าโลกแห่งเงา กำ ลังสร้างความหมายใหม่ บนเวที และยังมีอีกมากมายรอคอยการค้นพบ และเฉพาะคนที่ใช้หัวใจเล่นเท่านั้น ที่จะไปถึง
มณฑาทิพย์ สุขโสภา
ติดตามรายละเอียดได้ที่นี่ : http://www.wanderingmoontheatre.com/contact.php
